In 2008 ging Robin Kerkhof, literator 3.0, samen met een vriend op vakantie in Zuid-Afrika. Over een bezoek aan de Battlefields hebben ze samen een reisverhaal geschreven.
‘Statig! Statig!’
2/7 – Penny Farthing Country House
Vroeger was Foy een veeteler, maar nadat bewoners van omliggende dorpen verschillende keren runderen hadden gestolen of afgemaakt, heeft hij zich gestort op een veiliger bron van inkomsten: het toerisme. Nu is zijn boerderij een gastenverblijf, Penny Farthing Country House genaamd, waar je zelfs in de voormalige stal kunt overnachten.
Het enorme landgoed van Foy ligt zo’n dertig kilometer ten zuiden van het provinciestadje Dundee te midden van savanneachtige graslanden en glooiende heuvels met dorre bomen.
Bij aankomst valt Robin en mij direct op dat aan de randen van het terrein hutjes van schroothout en golfplaten staan. Ann, de twintig jaar jongere vrouw van Foy die ons welkom heet, vertelt dat daarin hun huishoudelijk personeel met familie verblijft. In Zuid-Afrika is het vrij normaal dat werknemers op het landgoed van hun werkgever gaan wonen, waarna werkloze familieleden erbij intrekken. Zo ontstaan er verschillende kleine gemeenschappen op het landgoed.
Als we de woonkamer van het gastenverblijf betreden, lijkt het alsof we in het koloniale verleden zijn beland. Dat gevoel wordt opgeroepen door de zwarte bedienden gekleed in Victoriaanse kledij, de donkerhouten Victoriaanse meubels, de gordijnen met bloemetjesmotief en de zachtgele muren met korrelige zwart-witfoto’s van Foy’s voorouders. Op de foto’s zien wij boeren die trots met een geweer in de hand voor hun huifkar poseren.
’s Avonds dineren wij aan de tafel van de gastheer. Wij zitten links van hem. Tegenover ons zitten Ann en een andere gast, een donkere journalist die voor zijn krant onderweg is naar het noorden.
