Wie erft Erics sensitieve ziel?


Dichter Eric van Loo overleed op 12 mei 2021. Vier dagen later werd Heidi geboren, de dochter van literator Robin Kerkhof.


De eerste en laatste keer dat ik dichter Eric van Loo in levende lijve zag, was tijdens het 150e OBA Open Podium op zaterdag 25 juni 2016. De ziekte die zijn fysieke gestel langzaam maar zeker afbrak, was toen al zover gevorderd, dat hij in een rolstoel richting het podium werd geduwd.

Echter toen hij enkele gedichten uit zijn debuutbundel De regels van het spel voorlas, lag het publiek meteen aan zijn lippen. Het waren stuk voor stuk goed gecomponeerde gedichten waaruit een sensitieve geest sprak.

Het gevolg was dat iedereen na afloop zich om hem heen drong om zijn bundel aan te schaffen. Vanzelfsprekend was ik één van hen. Later die avond las ik zijn bundel in één ruk uit.

Bijna vijf jaar later, in de ochtend van 16 mei 2021, bereikte mij het nieuws dat Eric van Loo enkele dagen daarvoor was overleden. Op dat moment zat ik in het ziekenhuis omdat mijn vrouw op het punt stond om te bevallen. Later die dag zou onze dochter Heidi worden geboren.

Dit toeval deed mij direct denken aan het volgende gedicht dat ik vorig jaar had geschreven:


Definitief vaarwel aan mama’s ziel

Wij zien onze moeders ziel met haar laat-
ste adem haar lichaam verlaten. Een plot-
se windvlaag door een deur die openstaat
waait hem het venster uit. Al heel vlot

is hij uit onze zicht verdwenen. De wind
voert hem mee, maar waarheen? Over de zee
naar de open schoot van een bemind
prinsesje op een eiland in Nieuw-Zee-

land? Of naar de eierstokken van Marjon
die samenwoont met Sam? Of naar een klein
duivenei in het nest op ons balkon?

En willen wij het wel werkelijk weten,
want moet een ziel, om vrij te leven, zijn
vorig leven niet volledig vergeten?

Robin Kerkhof, 12 augustus 2020


Nu ben ik zo brutaal om te hopen, dat Erics ziel in Heidi is gevaren. Uit zijn gedichten spreekt een sensitieve ziel die ik mijn eigen dochter graag toewens.

Aan de andere kant is zijn ziel misschien gereïncarneerd in het kuiken van het musje waarover Eric in een van zijn laatste gedichten schreef:


VEDERLICHT II

Een musje landt op de mirabellenboom
het twijgje veert vervaarlijk door.
Onverstoorbaar schommelt zij
en doet zich stilgevallen tegoed
aan wat daar kruipt en vliegt en groeit.

Een mens kijkt wel uit, bekwaamd
in berekenen, de kat uit de boom.
Het is slechts weinigen gegeven
zo licht te leven, te balanceren
van eigen veerkracht uit te gaan.

Eric van Loo, 9 mei 2021


Een lichaam waarmee je onverstoorbaar op een twijgje kunt schommelen. Vleugels om mee te vliegen. Licht leven uitgaand van eigen veerkracht. Ik gun het zijn ziel van harte.


Gerelateerd: