Coronagedichten

De grote filosoof Johan Cruyff zei ooit: “Elk nadeel heb z’n voordeel.” De COVID-19-pandemie is iets vreselijks, maar het is ook een bron van inspiratie voor veel dichters. Ook ik kon het niet laten. Sinds het coronavirus Nederland heeft bereikt, heb ik verschillende coronagedichten geschreven. Deze gedichten vindt u hieronder.


leeg
de scholen
en de winkelschappen
maar wel volle ziekenhuizen
COVID-19

Robin Kerkhof, 2020-03-16


Wachtend op aanraking

Als een virus met een heiligennaam
zich snel verspreidt van staat tot staat
kijk jij vanaf twee hoog uit jouw raam
naar mij die toch de straat op gaat.

Jij ziet mij naar de supermarkt gaan
met een Albert Hein-tas in mijn hand.
Voor de winkel ga ik in een rij staan
waar krijtstrepen zorgen voor afstand.

Dan zie ik jou van boven naar mij staren
en ik zou jou graag ontmoeten, maar
die hoop moet ik voor nu laten varen,
want wij kennen beiden het gevaar.

Als jij en ik deze tijd overleven,
dan zal ik jou een fijne knuffel geven.

Robin Kerkhof, 2020-03-25


Matroos op de Covid XIX

Al weken vaart ons schip
in onbekende wateren
zonder land in zicht.

Onze scheepsmaten raken
een voor een
bedlegerig van de scheurbuik.

Wanneer is het onze beurt?

Jij hoopt
dat wij snel een kust vinden
met vers water en sappige vruchten.
Ik hoop dat ook.

Zullen jij en ik ooit
onze thuishaven weerzien?

Robin Kerkhof, 2020-04-05


Fluistering van het virus

Weet je nog een week geleden
die barbecue bij je vrienden?

Wees maar niet bang: jou
bespaar ik de symptomen,
want jij bent slechts mijn muilezel.

Kom maar,
ga maar een terrasje pakken,
het mag weer van meneer Rutte.

Kom maar,
ga maar naar opa en oma,
jij hebt ze al zo lang niet gezien.

Kom maar,
vlieg maar naar Ibiza,
dat afstand houden
heeft nu wel lang genoeg geduurd.

Help mij
met het compleet maken van
mijn grimas op de grafiek.

Robin Kerkhof, 10 juni 2020


Moeder in quarantaineflat

Op wie of wat moet zij haar woede richten?
Op haar buren die de coronaregels negeerden?
Op het virus dat zovelen in haar flat besmette?
Op het hek dat haar belet naar de winkel te gaan?

Op de sterke mannen die het hek bewaken?
Op de macht die hek en mannen plaatste?
Op de rechtsstaat die haar in de steek liet?
Op de armoede die haar machteloos maakt?

Zij probeert haar woede niet uit te krijsen,
want welke buur zou dan nog opendoen
als zij komt smeken voor een bede brood
voor haar twee kinderen van vier en zeven?

Een Ghanees gezin laat het hare binnen, want
ook zij kennen de wanhoop van overleven.

Robin Kerkhof, 2020-06-24


Meer coronagedichten?

Het zou goed kunnen, dat ik in de toekomst meer coronagedichten aan bovenstaande lijst toevoeg. In deze coronatijd gebeuren er namelijk steeds nieuwe dingen die om poëzie schreeuwen.

Zo las ik laatst op AD.nl het schokkende relaas van hoe in Duitsland een gemeente vanuit quarantaineoverwegingen een groot hek zette rondom een appartementencomplex van 18 verdiepingen. Hierdoor konden de bewoners niet eens meer boodschappen doen. Hongerlijdende gezinnen was het gevolg. Dit was voor mij de aanleiding voor mijn gedicht Moeder in quarantaineflat.


Gerelateerd: