Wanneer ik droom van zwoele nachten in een nomadentent en een pokerspel in het casino, hoor ik opeens een geluid dat daar niet thuis hoort. Het klinkt als een baby die huilt. Eerst is het nog zacht, maar naarmate Las Vegas en Arabia vervagen, als een lens die langzaam uit focus draait, klinkt het huilen luider. Dan ben ik wakker en ik realiseer me dat het mijn dochter is die huilt.
Slaapdronken waggel ik naar de kinderkamer terwijl de neuronen van mijn brein mij de volgende gedachte opdringen:
‘Kreng! Waarom maak jij mij nu wakker om 5 uur in de ochtend? Ik had 2 uur langer kunnen slapen, als jij nooit was geboren.’
Als ik dan de deur van haar kamer open, stopt Helena met huilen. Staand in haar ledikant kijkt zij mij aan met een ontwapende lach. Mijn woede is op slag verdwenen. Ik voel mij zacht van binnen en ik weet:
Ik ben gezegend.
Gerelateerd:
