’s Avonds even na achten komen ze aangekropen:
de kalende hippies uit de vergrijsde woongemeenschappen,
de kunstenaars uit de tochtige ateliers van de rioolloze huisjes van Ruigoord,
de ongeschoren alcoholisten uit de dagopvang van het Leger des Heils,
de grijze muizen uit de raamloze kantoren van de basisadministratie,
de meisjes van zeventig, de wietrokers, de heroïnejunks,
de iPhone-lozen, de Twitteranalfabeten,
de verschoppelingen, de verdomden, de verdoemden,
de gemarginaliseerden.
Al deze verloren, vereenzaamde, verdwaalde, verdwaasde figuren
komen in de kleine uren
tezamen
in een rokerige hol in een mistig oord
voor een Provo-achtige verering van het gesproken woord.
Fluisterend,
schreeuwend, prevelend, zingend,
staand, zittend, liggend,
stampvoetend
leest de oude geilaard, de nerveuze spast,
de botte zwakzinnige en het stramme oudje
gedichten voor
uit zelf samengestelde bundeltjes,
uit besmuikte kladblokjes en zelfs van de,
met viltstift volgeschreven,
achterkanten van A3-pagina’s uit een kalender gescheurd,
terwijl het luidruchtige, gulzige, gretige publiek
ieder gedicht van commentaar voorziet.
Zo kunnen de Elvenprins, de Trollenkoning,
de reuzen, de dwergen,
de heksen, de jaren 60-magiërs
voor even vergeten dat zij wonen
in een postmoderne, vercommercialiseerde,
gedigitaliseerde,
verrechtse, verharde, emotieloze, onttoverde wereld
waar voor hen, sprookjesfiguren, geen ruimte meer is,
een wereld die hen liever kwijt dan rijk is.
Achtergrond:
Op 15 januari 2015 trad ik voor het eerst op tijdens Café vol Dichters, een maandelijks Open Podium in Zaal 100 onder leiding van kunstenaar/dichter Aja Waalwijk. Het was een enerverende avond vol positieve energie, maar tegelijk vol weemoed. Sommige optredens waren heel komisch, andere waren onroerend en soms was het allebei tegelijk. Bovenstaande gedicht is een sfeerimpressie van die avond.
Gerelateerd:
Kort verslag Café vol Dichters, 15 januari 2015
Verslag van OBA Open Podium, 29 november 2014
