Volgens mijn moeder hoefde ik als baby nooit te huilen, wanneer ze bij mij de temperatuur opnam. Op het moment dat zij de thermometer bij mij naar binnenbracht, kneep ik altijd een seconde met mijn ogen. Dat is alles. Vervolgens lag ik daar met een gelukzalige glimlach op de eettafel terwijl het kwik in de thermometer langzaam steeg. Pas wanneer zij het glazen meetinstrument verwijderde, wilde ik weleens boos gaan huilen. Soms stopte zij de thermometer dan maar terug in mijn gaatje, waarna ik weer kalmeerde.
Gezien mijn voorkeur op latere leeftijd voor bepaalde seksuele handelingen, zal het verhaal van mijn moeder wel op waarheid zijn gebaseerd. Helaas was ik nog veel te jong om er zelf iets van te herinneren.
Wat mij nog wel helder voor de geest staat, ook al is het nu ruim tachtig jaar geleden, is de dag dat ik bij mijn gefortuneerde oom R. introk. Ik was vijf of zes jaar oud, maar zeker nog geen zeven. Ik zat in onze woonkamer met een houten tol te spelen, toen ik mijn oudere zus, die op mij paste, hoorde roepen:
“Ze zijn hier!”
Ik keek op en zag mijn oudere broer en zus naar buiten kijken naar de zwarte Mercedes die voor ons huis stond geparkeerd. Mijn broer zei:
“Jezus, dat is nog eens slee.”
Het volgende moment kwam mijn moeder de kamer binnen en zij greep mij beet. Zij trok mij mee naar de hal en zij sjorde mij in mijn jas, terwijl ze mij op het hart drukte:
“Wees de komende dagen voorzichtig…”
“Wanneer mag ik weer naar huis?”
“Dat weet ik niet, maar hou even je mond! Ik moet je waarschuwen: Als je oom spelletjes wil spelen, ga daar dan niet op in. Hij is niet normaal, weet je. Als wij niet het geld zo hard nodig hadden, dan had ik je niet laten gaan. Leefde je vader nog maar. Oh, en als je oom je een glas geeft met iets dat gek ruikt, dan mag je er niet van drinken. Weet je wat, drink alleen maar water. Kraanwater! Uit de kraan! En dan nog iets…”
Ding! Dong!
Mama schrok.
Een paar seconde gebeurde er niks.
Ding! Dong!
Mijn moeder stond op en reikte mij haar hand die ik vanzelfsprekend direct beet pakte. Twee stappen en wij waren bij de voordeur, maar zij leek geen aanstalten te maken om deze te openen.
Ding! Dong!
Mama slaakte een diepe zucht en opende eindelijk de deur voor een oudere man helemaal gestoken in een zwart chauffeursuniform inclusief pet. Hij stond recht en stijf als een kaars. Hij keek naar mij en vroeg:
“Is dit de jongen?”
Mijn moeder knikte. De man vroeg:
“Waar is zijn bagage?”
Mama zei:
“Oh, hij heeft niet veel. Momentje.”
Zij draaide zich om en greep een volle, ronde tas die zij aan de man gaf. Hierop gaf de man haar een dikke envelop en daarna richtte hij zich tot mij:
“Kom! We gaan!”
Ik keek naar mama en zij knikte, maar ik zag een traan over haar wang rollen. Ik liet toch haar hand los en volgde de man naar de zwarte Mercedes.
Intussen had zich rond de auto een groep buurjongens verzameld. Zij probeerden door de geblindeerde ruiten naar binnen te staren. Een paar meter daar vandaan stonden enkele werkloze mannen de luxe wagen van een afstandje te bewonderen.
De chauffeur jaagde de nieuwsgierige kwajongens weg en hij liet mij plaatsnemen op de roodpluche achterbank. Het was warm in de auto en het rook er naar parfum. De chauffeur nam zijn plaats weer in achter het stuur en zonder iets te zeggen startte hij de motor. Hij gaf gas en wij reden weg. Ik keek nog een keer achterom, voorbij de jongens die achter ons aan renden naar mijn moeder die nog steeds bij ons huis in de deurpost stond. Zij hield een zakdoek bij haar ogen.
De deurbel en ik zag mijn moeder schrikken.
Zij keek en ik hoorde haar zeggen:
“Jezus, dat is nog eens
Aangezien in die tijd alleen rijke mensen een auto bezaten, zorgde dat voor veel bekijks. De buurjongens dromden samen rond de slee en staarten door de ruiten naar binnen. De mannen van de buurt bewonderden de luxe wagen van een afstandje. Dat zag ik vanuit on
Dit was nog in een tijd dat alleen rijke mensen een auto bezaten, dus het leidde tot het heel wat bekijks toen de Mercedes van mijn . Het was daarom
