Recent heb ik dichter Lourens Tuk toegevoegd aan de lijst met gastdichters. Als voorbeeld van zijn poëzie heb ik daarbij ook een gedicht gepubliceerd uit zijn debuutbundel ‘Dit kan geen toeval zijn’. Ik vroeg hem of hij iets over het gedicht zou kunnen vertellen en hij gaf mij het volgende antwoord:
“Ik heb ook nog even nagedacht over wat ik zou willen vertellen over het gedicht. Het gedicht is geschreven naar aanleiding van een heel persoonlijke situatie die eigenlijk voor de lezer niet zo interessant is om te weten. Ik heb namelijk gemerkt dat de mensen die het gedicht lezen het vrijwel direct koppelen aan iets wat ze zelf hebben meegemaakt. En die vrijheid geef ik ze graag, want ik vind dat een gedicht dat gepubliceerd is eigenlijk niet meer van de schrijver is maar van de lezer. En ik vind het als schrijver ook erg boeiend om al de associaties langs te zien komen. Er komen dan ineens heel verrassende dingen uit zo’n gedicht. Dat vind ik erg leuk.”
In zijn weigering om informatie te verschaffen over zijn gedicht is Lourens Tuk verre van uniek. Veel dichters die ik ken, hebben een vergelijkbare visie. Tegelijk ken ik voldoende dichters die er juist veel voldoening in scheppen om een gedicht wel van enige achtergrondinformatie te voorzien.
Zelf behoor ik tot die tweede groep. Door iets over de achtergrond van een gedicht te vertellen, kan een gedicht bij de lezing iets extra’s krijgen. Daarbij vermijd ik wel, dat ik het gedicht uitleg. Er moet voor de lezer voldoende ruimte blijven voor een eigen interpretatie. Wat dat betreft ben ik het met Lourens eens, dat een gepubliceerd gedicht meer van de lezer is, dan van de dichter.
Nu ben ik nieuwsgierig naar uw mening. U kunt reageren op de Facebook-pagina ‘Poëzie verrijkt het leven’.
Gerelateerd:
